Voor mijn eerste blog op Mamabel neem ik jullie mee naar maandag 2 juli 2018, de dag dat mijn wereld heel even op zijn kop stond. Op die dag hadden we de eerste echo van mijn laatste zwangerschap.

We, mijn vriend en zoontje van 4, zijn net terug van twee heerlijke weken vakantie in Zuid-Frankrijk. Een dag voor de vakantie had ik een positieve zwangerschapstest en ik kan wel zeggen dat de vakantie in het teken heeft gestaan van deze zwangerschap. Vrijwel elke avond, als zoonlief op bed ligt, hebben we het erover. Het is voor ons samen de eerste zwangerschap en we beginnen dus aan een ontdekkingstocht in de wondere wereld van baby’s.

Kleine domper op de feestvreugde was het feit dat ik enorm misselijk was en daardoor niet volop kon genieten van de zon en lekker eten zoals ik dit normaal deed. Dit herkende ik niet van mijn eerste zwangerschap, dus trok ik de voorbarige conclusie dat het nu dan een meisje moest zijn. Voor de grap roepen we nog een keer dat het er ook twee kunnen zijn, maar we lachen dit weg. Het komt niet voor in de familie en we hebben geen IVF of andere behandelingen gehad, dus dan is de kans wel heel klein? Toch? Wisten wij veel…

Tijdens de vakantie bel ik met de verloskundige die ook mijn eerste zwangerschap heeft begeleid. Eigenlijk woon ik net buiten haar werkgebied, maar omdat ik sowieso in het ziekenhuis wil bevallen is het geen probleem en mag ik langskomen. Maandag 2 juli 2018 is het dan zover, we mogen naar het hartje gaan kijken en horen of alles goed is. Voor degene die dit nog nooit hebben meegemaakt: zo’n eerste echo is echt om te kijken of het vruchtje goed zit (netjes in de baarmoeder bijvoorbeeld) en of het hartje klopt. Verder kun je nog niet veel meer zien, behalve een mini friemeltje in een zwarte bubbel.

Bij de verloskundige

Met ontblote buik installeer ik mezelf op de behandeltafel en de echoscopiste smeert mijn buik in met gel. Ze zet de echo kop erop en al vrij snel zien we het friemeltje wat ik herken van mijn eerste zwangerschap. ‘Kijk, dit is het hartje! Het klopt goed!’ zegt ze, en daarbij laat ze een wild geluid horen. Tranen van geluk stromen over mijn wangen, het blijft een mooi moment. Ondertussen verplaatst ze de echo kop en zegt: ‘En hier zit de ander’, waarop ik haar aankijk en vraag: ‘De ander wát?’. Ze antwoordt op kalme toon: ‘De andere baby. Het is een tweeling’. Vol ongeloof zeg ik nog een paar keer dat dat helemaal niet kan. Ze pakt lachend mijn hand en zegt dat ze snapt dat het even wennen is maar dat ze dit al heel lang doet. En wij verwachten echt twee baby’s. Twee! T-w-e-e!

De drie kwartier erna heb ik in een waas van tranen beleefd. Tot op de dag van vandaag weet ik niet zo goed wat de tranen waren, behalve misschien totale shock. Ik was er niet verdrietig om, tenslotte is zwanger zijn een prachtig cadeau, dus daar konden de tranen niet van zijn. Tranen van geluk waren het op dat moment ook nog niet denk ik, want om eerlijk te zijn schrok ik er wel van. Mijn vriend heeft alleen maar met grote ogen naar het scherm (waarop we twee hartjes zagen) en mij gekeken. Achteraf heeft hij niet eens gemerkt dat we allebei de hartjes hebben gehoord.

En nu..?

De verloskundige die we erna spreken legt uit dat ik de verdere zwangerschap niet bij haar in de praktijk onder controle zal staan, pas na de bevalling komt ze weer in beeld. Een tweelingzwangerschap brengt andere risico’s met zich mee en daarom gaan de controles voortaan in het ziekenhuis. En de misselijkheid? Heel normaal bij een tweeling, want je hebt veel meer hormonen die door je lijf gieren.

Dat heb ik geweten! En mijn vriend ook, maar dat is weer een heel ander verhaal.

De volgende keer laat ik weten hoe het vanaf dat moment ging en hoe ik de tweelingzwangerschap heb ervaren. Laten jullie even weten wat jullie van deze blog vonden? Kan via @boys3life op Instagram.