Mijn eerste zwangerschap was een piece of cake. Daar dacht ik toen weleens anders over, maar in vergelijking met de tweelingzwangerschap was de eerste echt makkelijker. En nee, dit is geen klaagblog. Wel een eerlijk verhaal over hoe beroerd ik me voelde. Want mijn god, wat was ik beroerd de eerste weken.

We waren op vakantie toen ik net zwanger was. Op dat moment wisten we wel dat ik zwanger was, maar nog niet dat er een tweeling aan kwam. Ik had niet direct door waarom ik me nou zo misselijk voelde, dus dacht dat het wellicht de warmte was in combinatie met een griepje. Of misschien was het nu wel een meisje?

Direct na de vakantie zagen we twee hartjes bij de echo en legde de verloskundige uit dat mijn misselijkheid daar vandaan kwam. Een hele opluchting dat dit ‘normaal’ was, maar ik voelde me nog steeds beroerd. De verloskundige raadde me aan om bij de huisarts om Emesafene te vragen. Ondanks dat ik een beetje sceptisch was over medicijnen tijdens de zwangerschap ben ik het wel gaan proberen. Dat heeft wel voor verlichting gezorgd en dat was hard nodig.

Elke ochtend was een worsteling om uit bed te komen. Alle tips van crackers eten, thee drinken of andere dingen heb ik geprobeerd maar het bleef een worsteling. Tandenpoetsen was soms al een trigger om de inhoud van mijn maag eruit te gooien. Voor zover er inhoud in zat, want van de meeste dingen kreeg ik een knoop in mijn keel. Omdat ik toch elke ochtend de oudste naar school moest brengen en wilde werken, zette ik door. Soms tot tranen aan toe, maar mede dankzij de steun van mijn lieve wederhelft en zorgzame collega’s kwam ik de dagen door.

Ruim negen kilo viel ik af in de eerste weken. De baby’s en mijn buik groeiden als kool, maar aan mijn gezicht en schouders was echt wel te zien dat ik gewicht verloor. De gynaecoloog waarschuwde me dat ik er rekening mee moest gaan houden dat ik opgenomen zou worden als ik meer zou afvallen. Het was enorm frustrerend, omdat ik gewoon echt geen eten binnen kon houden. Als ik het al weg kreeg.

We hebben van alles geprobeerd. Wat soms hielp was een beetje Coca-Cola, tegen de misselijkheid (ook een goede tip tegen misselijkheid bij een kater trouwens). Maar goed, dat vult ook niet echt. En toen waren daar… ham-kaas croissants.

Vraag me niet waarom, maar ham-kaas croissantjes kon ik eten en die bleven binnen. Elke ochtend waggelde ik de plaatselijke Albert Heijn in om een paar verse croissantjes te halen. Gecombineerd met de Emesafene en bordjes Brinta heb ik zo verder gewichtsverlies kunnen voorkomen.

Gelukkig ging ik me in het tweede trimester beter voelen en uiteindelijk heb ik er 30 kilo bij kunnen plakken. Dat was overigens voornamelijk babygewicht, want de jongens waren samen zeven kilo. Of waren het toch de donuts die ik later als ontbijt ging gebruiken?