Ik was vroeger een echt paardenmeisje. En nog steeds trouwens, alleen lees ik de Penny niet meer. Vroeger wel, ik was er gek op. En dus had ik ook een Penny vriendenboekje. In dat vriendenboekje kon je zelf ook wat invullen, een pagina over jezelf en een pagina over je lievelingspony. Op die tweede pagina vulde ik bij geslacht ‘nee’ in. Want de pony in kwestie was immers nog in leven. Ik vond het maar een rare vraag.

Inmiddels weet ik dat ze met geslacht iets heel anders bedoelen. En zoals jullie inmiddels weten ben ik moeder van drie jongens, dus erg veel variatie zit er bij ons thuis niet in. Dat vind ik ook niet erg, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een jongensmoeder ben. Toen ik in verwachting van de eerste was, wist ik vooraf niet of ik een jongetje of meisje op de wereld zou zetten. Wel wist ik dat ik bij de meisjeskleding angstig keek en bij de jongenskleding niet. Bij de jongenskleding genoot ik van de kleertjes en de combinaties van stoer en schattig. Bij de meisjeskleding schrok ik van de tule en de strikjes.

Dus ja, ik had een voorkeur. Een voorkeur voor een zoontje. En ik heb er drie gekregen, dus mij hoor je niet klagen. Wat ik vreemd vind, is dat ik raar werd aangekeken als ik zei dat ik een voorkeur had. Want natuurlijk ben ik vooral blij dat ik kinderen kan krijgen. En natuurlijk ben ik vooral blij dat ze kerngezond zijn. Dat neemt alleen niet weg dat ik ook blij ben dat het jongetjes zijn.

Een voorkeur hebben mag. Een wens hebben mag ook. Laten we elkaar daar alsjeblieft niet het leven om zuur maken, het is soms al zuur genoeg.

Binnenkort ga ik van dichtbij meemaken hoe een meisjesbaby is. Mijn enige zusje is in blijde verwachting en mag begin juli een dochter verwachten.

Wie weet, wil ik daarna alsnog meisjesmoeder worden 😉 .