Het zijn rare tijden. Of we het nou willen of niet, we zitten in een crisis. Onze minister-president noemde het dinsdag al, en we zitten er nog wel even aan vast. Om me heen hoor ik veel verhalen van mensen die het gevoel hebben dat ze moeten overleven. En dan bedoel ik, overleven thuis met kleine kinderen die zichzelf nog niet goed kunnen vermaken of schoolgaande kinderen die begeleiding nodig hebben.

Ik herken het allemaal. En tegelijkertijd ook weer niet.

Elke dag hebben wij twee kleine ventjes die rond keutelen en een groter klein ventje wat schoolwerk moet doen. Tegelijkertijd hebben we allebei een fulltime job die we runnen vanuit de woonkamer. Dat brengt absoluut situaties met zich mee waarbij we in de overlevingsmodus zitten. Dat we ons spreekwoordelijke verstand op nul zetten en maar even die poepluier doen, of even dat huilende ventje troosten. Ook al is dat voor de 4789243e keer dat uur. Tegelijkertijd hebben we ook momenten dat we ineens enorm genieten.

De tweeling die samen staan in hun speelhoekje al brabbelend de kast leegtrekken. De oudste die vol trots en enthousiasme zijn huiswerk komt laten zien. Of de jongens die met zijn drietjes op de grond spelen met de autootjes. Elke dag een half uurtje wandelen met het gezin en geen enkele ochtend haasten en met tassen slepen.

Het heeft zo zijn voordelen. En ik geniet daar van. Ik geniet van het kneuterige. Ik geniet van de periode van onthaasten. En ik geniet vooral van mijn gezin, mijn fantastische mannen. De kleintjes en de grote!

Een oud-collega van mij begint zijn posts op social media meestal met de woorden ‘Ik geniet’. Dat vind ik een mooi uitgangspunt, laten we vooral genieten. Dat maakt deze periode zo veel leuker.