Toen ik nog een klein Ilsje was, had ik grootse plannen met mijn toekomst. Juf zou ik worden, of advocaat. Of toch liever profvoetballer? De realiteit bleek iets minder groots en van een vak leren is het uiteindelijk nooit gekomen.

Leren is nooit mijn sterkste kant geweest. Niet omdat ik niet over de benodigde hersencapaciteit beschik of niet de mogelijkheden had om naar school te gaan. Integendeel, de middelen, de stimulans en de motivatie waren er bij mijn ouders zeker. Alleen aan dat laatste ontbrak het bij mij. Ik vergooide mijn gymnasium advies, eindigde op de MAVO en haalde vier jaar later mijn Toerisme diploma op het MBO.

Jaren later deed ik nog een poging met volwassen onderwijs. Ik betaalde me scheel en behaalde een handjevol certificaten op HBO niveau. Het hoogtepunt van mijn studie, ik was klaar met leren.

Grootste leerschool
Toen werd ik moeder. Leerde ik voor mijn dochter zorgen nog voor ik haar kon zien en leerde ik kanten van mijzelf kennen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Het blijkt, ruim twintig maanden na de geboorte van dat kleine juffie, de grootste leerschool die ik kan verzinnen.

Ze leerde me dat mijn eigen moeder het vaker bij het juiste eind had dan ik als recalcitrante puber toe had willen geven en dat mijn vader een geboren opa is. Ze heeft een talent voor het inperken van de krachttermen binnen mijn vocabulaire (niet in de laatste plaats omdat ze ze steeds vaker na brabbelt) en het is haar in haar korte leventje gelukt, wat mijn vader in 30 jaar niet voor elkaar kreeg: me verantwoordelijk met mijn geld om laten gaan.

Alles op zijn tijd
Eén van de belangrijkste lessen die ik leerde, is om me niet op te laten jutten door mensen om me heen, die de hoogste verwachtingen hebben van kinderen. Of dat nou die van mij of van henzelf zijn. Moeten kruipen nog voor ze kunnen rollen, moeten lopen zodra ze zich één keer aan de bank optrekken en volzinnen moeten kunnen maken nog voor ze goed en wel twee jaar oud zijn.

Gelukkig hebben mijn lief en ik de lat niet zo hoog liggen voor miss mini, maar ongemerkt kun je je soms toch laten meeslepen in het ambitieuze gedrag van ouders om je heen. Ik leerde dat los te laten en te genieten van het tempo van Annabel. Wat al hard zat gaat, als je het mij vraagt.

Slaap, in vredesnaam, slaap!
Iedere moeder kent het dilemma. Na een drukke dag op tijd je bed in, of tot middenin de nacht Netflixen, Instagrammen of twaalf hoofdstukken meer lezen dan je je had voorgenomen. Het duurde even, maar uiteindelijk leerde ik dat je echt moet slapen wanneer je kunt slapen. Het wordt nu eenmaal niet geaccepteerd dat je op het werk met je ogen open zit te slapen, wanneer je eigenlijk actief mee hoort te vergaderen.

Netflix is er morgen ook nog en je kunt die strijk prima een dagje langer laten liggen. Ik heb slapen mijn hele leven ondergewaardeerd en weet nu dat je ieder minuutje dat je kúnt pakken, moét pakken.

Maar ook
Maar ook in praktisch opzicht heb ik heel wat bij geleerd. Bijvoorbeeld dat het geen doen is om een ontdooide boterham in honderd kleine baby proof hapjes te snijden. Annabel haar brood smeren en snijden we dus als het bevroren is. En wat dacht je van druiven, bessen en knakworsten? Pre baby had ik geen flauw benul dat je die dingen in vieren moet snijden.

Overig eten maken we in weeshuis hoeveelheden zodat er een zootje Annabel-porties de vriezer in kan (voor als wij iets ongezonds eten) en drinkflessen zitten in iedere tas en staan op iedere veel bezochte locatie, want de ervaring leert dat mijn mombrain nooit meer zal herstellen en ik hem minstens één keer per week vergeet.

Kleding kopen doe ik tegenwoordig in setjes, want al die snoezige shirtjes en stoere broekjes die net nergens bij passen, zijn zonde van het geld (en daar kan ik nu net zo goed mee omgaan). Rompers in de meest hysterische kleuren staan schattig, tot er een shirtje overheen moet wat weergaloos doorschijnt. Die kopen we dus alleen nog maar in het wit.

Ouder en wijzer
En zo leren we nog iedere dag bij, praktisch en emotioneel. Steeds als we denken dat we de boel onder de knie hebben en snappen hoe het werkt, gebeurt er iets wat het tegendeel bewijst. Ontdekken we dat we iets al die tijd ontzettend onhandig hebben aangepakt of kan miss mini ineens een nieuw kunstje wat onze aandacht vereist. Annabel ontwikkelt met de minuut en het is aan ons om dat bij te benen. Soms met handige mom-hacks, soms met wijze levenslessen.

Maar altijd met heel veel meer plezier dan die jaren die ik op school doorbracht.

Dat heeft misschien iets met die kleine armpjes en kwijlkusjes te maken die ik tegenwoordig als beloning krijg.