Taalontwikkeling bij kleine kinderen blijf ik een wonderlijk iets vinden. Elk kind doet het anders, begint op een eigen moment en met eigen woorden. Een paar weken terug schreef ik al iets over de oneindige stroom aan het woordje die. Inmiddels is de vocabulaire van onze kleine mannen iets aan het uitbreiden.

O, de jongeman van die, had vrij snel in de gaten dat ‘mamaaaa’ dé manier was om aandacht te krijgen. Ongeacht of de aandacht van de persoon in kwestie ook daadwerkelijk zijn moeder was. Papa, auti (auto) en beepie (ons kleine nichtje) gaan inmiddels ook erg goed. Sinds een paar dagen is daar iets aan toegevoegd, wat ik het beste kan omschrijven als cocoh. En we hebben werkelijk geen flauw idee wat hij ermee wil zeggen. Mocht iemand een suggestie hebben, we horen het graag.

O was dus wat eerder met woordjes, terwijl J vooral nog toonladders aan het oefenen was. Er zijn diverse websites die per maand kunnen vertellen wat de taalontwikkeling bij kleine kinderen moet zijn. daar zou je alleen al een minderwaardigheidscomplex van krijgen. Gelukkig hebben wij daar over het algemeen niet zoveel last van. En niet dat ik nou de illusie heb dat ik alle wijsheid in pacht heb, maar volgens mij is er met het ventje niets mis.

J pakt het gewoon heel anders aan. Die oefent al geruime tijd allerlei klanken, van snerpend hoog tot grommend laag, maar echt woorden produceren deed hij tot voor kort nog niet. Wel begrijpt hij, soms beter dan O, wat we bedoelen wanneer we iets tegen hem zeggen. Eten, naar boven of naar buiten hoef je maar uit te spreken en hij komt in actie.

Twee weken geleden hadden we de hond van mijn ouders op visite. We hebben dat weekend veel met de kids en de hond gespeeld, en ze uitgelegd dat het lief is om de hond te aaien. Sinds dat weekend is het woordje aai duidelijk te horen van J. De hond van mijn ouders is vervangen door onze eigen katten en met een grote glimlach stapt hij op ze af om ze te aaien.

Afgelopen week kwam daar ’s avonds een prachtig woordje bij. Tijdens het naar bed brengen zei ik tegen hem: ‘kijk daar is papa’. Hij keek op met een grote glimlach en produceerde luid en duidelijk: PAP-PA.

Niet volgens het schema van de gemiddelde moedermaffia, maar gewoon lekker op zijn eigen manier. Heerlijk!