Zoals jullie de vorige keer konden lezen was ik aan het knuffelen met een baby meisje. Dat was natuurlijk geen random baby, maar ons nichtje. Wat mijn zusje is bevallen van een gezonde jongedame. Mijn zusje en zwager waren samen een dagje op pad en dus hadden wij de eer om op hun dochter te passen. Het is een lief klein popje wat vooral slaapt. Geen grap. Slapen, de hele dag. Menig nieuwbakken ouder zou er jaloers van worden.

Anyway, deze blog gaat niet over slapen maar over meisjes met rode haren. Jullie hebben vast al wel eens op mijn foto’s gezien dat ik rood haar heb. Mijn zusje en ik waren vroeger van die schattige meisjes met rode haren. Met de jaren is haar haar lichter en dat van mij donkerder geworden. We zijn ook geen meisjes meer, maar nog steeds goed te herkennen aan de sproetjes en rode haren. Er zijn ook altijd wel mensen die er een opmerking over maken, in de vorm van een compliment. Erg leuk!

Vroeger was dat niet altijd zo. Kinderen kunnen behoorlijk hard naar elkaar zijn, zeker als je een uiterlijk kenmerk hebt wat niet veel andere kinderen hebben. In mijn geval was dat dus rood haar. Achteraf gezien kan ik dat prima relativeren en begrijp ik dat die kinderen ook niet beter wisten, maar op verschillende momenten heb ik veel verdriet gehad van mijn rode haar. Een oplossing was om mijn haar te verven, zodra dat mocht natuurlijk, in alle kleuren van de regenboog.

Gelukkig ben ik er jaren geleden al achter gekomen dat ik helemaal geen haarkleur heb die verborgen moet worden onder een dikke laat verf. Het is me meer dan eens overkomen dat iemand bij de kapper mijn haar aanwees als inspiratie voor een verfbeurt, dus waarom zou ik dat overschilderen? En los daarvan, mijn man zou het ook niet waarderen als ik mijn mooie rode lokken inruil voor donkerpaars.

Terug naar die slapende baby, in combinatie met meisjes en rode haren. Het is namelijk nog niet helemaal duidelijk of ze rood haar heeft. Soms lijkt ze een rossige gloed te hebben, op andere momenten is er geen vleugje rood te bekennen. Ergens tijdens het knuffelen (slapend!) met haar dacht ik hoe mooi rood haar zou zijn, en tegelijkertijd dat ik hoop dat ze er dan nooit mee gepest gaat worden.

Vooral hoop ik dat mijn kinderen, en de kinderen om mij heen, nooit te maken krijgen met pesten of welke andere vervelende vorm van communicatie dan ook. Want hoewel ik laatst las dat mensen denken dat je er weerbaar van wordt, hoop ik dat mijn kinderen dat rotgevoel bespaard blijft.

Stiekem blijf ik wel hopen dat mijn nichtje een meisje met rode haren is. We moeten toch iets doen om niet uit te sterven?