_{Dit artikel is origineel gepubliceerd in het NVOM Meerlingen Magazine 03-2020}

Een van de dingen die ik zo mooi vind aan meerlingen is dat er automatisch een maatje is om samen mee te zijn. Samen spelen, samen de wereld ontdekken en ook troost bij elkaar zoeken als dat nodig is. Recent kwam ik er achter dat dat toch niet altijd zo werkt.

Net zoals vele velen van jullie werden ook wij in maart geconfronteerd met een sluiting van scholen en kinderopvang. Dat leverde uitdagingen op, die we goed hebben opgevangen. De kinderen waren elke dag thuis, waar ook wij probeerden om te werken. Door vooral veel teamwork hebben we vrij snel kunnen schakelen naar een modus waar we ons allemaal goed bij voelden. Het was van tijd tot tijd pittig, maar we zijn er goed doorheen gekomen.

En, net als vele gezinnen met ons, we zijn vooral veel als gezin samen geweest. Oprecht zijn we nog nooit zo lang met elkaar geweest. Op een enkel boodschapje na, waren we als gezin samen. Bijna elke dag hebben we samen een wandeling gemaakt. De weekenden bestonden vooral uit met elkaar zijn en de verplichtingen zoals sporten en verjaardagen, waren even compleet weg. De tweeling besloot ons ook nog eens te trakteren op hun eerste stapjes, dus onze corona periode heeft voor altijd een gouden randje.

En toen kwam daar het, toch ook wel verlossende, bericht van onze premier dat de scholen en kinderopvang weer open gingen. Zelf vond ik het fijn dat ze weer iets zonder ons gingen doen, mede omdat het me ook goed voor ze lijkt om de wereld te ontdekken zonder ons. Voor Olivier was dat ook zo. Hij vond het even spannend bij de gastouder toen wij weggingen, maar al vrij snel zat hij met speelgoed te spelen en vooral de andere kindjes te entertainen. En in de dagen erna was er niets meer aan de hand, hij had zijn draai alweer gevonden. 

Julian niet. Het ventje huilde tranen met tuiten bij het afscheid en wilde niet slapen bij de gastouder. Om hem te laten wennen, en mezelf gerust te stellen, hebben we ze niet direct volle dagen naar de gastouder gebracht. Gelukkig gaat het inmiddels iets beter en kunnen we ze met een gerust hart weer hele dagen brengen. Het afscheid is nog steeds wel eens moeilijk, maar hij schijnt binnen een paar minuten weer helemaal het ventje te zijn en lekker te gaan spelen.

Wat me aan de ervaring zo verbaasde is dat hij geen steun bij zijn broer zoekt. Hij trekt zich juist terug in een hoekje of zoekt troost bij de gastouder. Dat is op zich prima natuurlijk, alleen had ik dat niet verwacht. Natuurlijk weet ik dat ze als individu ontwikkelen en dat het totaal andere kinderen zijn. Alleen brak het mijn moederhart wel dat Julian niet voldoende steun had aan zijn broer toen wij uit beeld waren. Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ze in een eenkennige fase zitten, want ook opa & oma moest hij even aan wennen toen hij ze weer zag na weken alleen FaceTimen.

Ik hoop dat ze ontwikkelen als twee prachtige individuen, met een speciale band. En ik hoop tegelijkertijd dat ze elkaar kunnen vinden en in evenwicht kunnen houden. Dat Julian soms steun kan vinden bij Olivier. En andersom, dat Olivier soms wat meer kalmte kan vinden door Julian. 

We gaan het meemaken, ik ben benieuwd!