_{Dit artikel is origineel gepubliceerd in het NVOM Meerlingen Magazine 10-2020}

Sinds wij een tweeling hebben voelt het alsof we onderdeel zijn geworden van een geheim genootschap. Een geheim genootschap wat niet echt geheim is, want iedereen weet dat het bestaat. En vrijwel iedereen denkt te weten hoe het is om erbij te horen, maar je weet het alleen als je er zelf onderdeel van bent. Want daar zit het grote geheim. 

Jullie weten uiteraard allemaal waar ik het over heb. Het grote geheim van meerlingouders. Alleen wij weten hoe het echt is om meer dan een kind tegelijkertijd te mogen verwelkomen. Vooraf dacht ik dat het ongeveer hetzelfde zou zijn als met de oudste, maar dan dubbel zo druk. Want er komen ineens dubbele luiers en flesjes aan te pas. Deels is dat waar natuurlijk, maar ik durf wel te zeggen dat ik me vergist heb in hoe het zou zijn. 

De tweeling is niet te vergelijken met hun oudste broer. Er zijn wel vergelijkingen op individueel niveau, maar niet in de manier waarop ons leven veranderd is. Een kind krijgen zorgt volgens mij altijd voor een verschuiving van je leven en je ritme. Bij een tweeling gaat de aarde ook af en toe de andere kant op draaien en daar kun je best draaierig van worden. 

Problemen waarvan je nooit voor mogelijk had gehouden dat ze problemen kunnen zijn, kom je tegen. Zoals het feit dat onze kinderwagen met maxi-cosi’s erop niet door een normale deur kan. En dus ook niet door de deur bij het consultatiebureau. Daar stond ik dan, net een paar weken na een keizersnede te sjouwen met twee maxi-cosi’s. Of helemaal klem in de deuropening van een winkel terwijl achter me mensen ongeduldig hun keel schrappen. Er zijn echt zat momenten geweest waarop het huilen me nader stond dan het lachen. En nog steeds moet ik af en toe flink doorbijten met de twee ventjes die zachtjes richting de peuterpubertijd gaan. 

En toch lukt het elke keer prima om door te zetten en door te gaan. Het belangrijkste geheim van meerlingouders is in mijn ogen dat ze weten hoe zwaar het kan zijn, hoe zwaar het is en hoe zwaar het wellicht nog gaat worden. En tegelijkertijd weten ze ook hoe mooi het is, hoeveel liefde je ontvangt en hoe intens je ervan kunt genieten. En precies daarom, is het zo’n voorrecht om bij dit genootschap te horen.

Soms zie ik iemand op straat lopen achter een dubbele wandelwagen een tweeling vooruit duwt. Altijd probeer ik even oogcontact te maken, een bemoedigende glimlach te geven. Jij weet het, ik weet het. We kunnen dit, jij en ik. We kunnen de druk aan, en we kunnen van de liefde genieten.

Welkom bij het genootschap.